¿Que de qué parte estou, pregúntasme, cravando en min 

a túa pupila azul...? Da mesma que crin estar sempre, 

supoño, desde que a miña memoria se perde na néboa en tonos 

sepias, desde o mesmo momento no que empecei a ter poder 

de decisión sobre os meus soños, os meus propios medos, dú-

bidas, e as miñas actitudes e razóns para existir. Sigo a estar 

de parte da Beleza, dos que nos sentimos na obriga de loitar, 

desde que o mundo é mundo, polo que sempre nos resultou 

moralmente xusto e evidente, a pesar de tantas dúbidas, decepcións e diferentes perspectivas de actuación, levando ás costas 

tantas traicións decepcionantes en vertixinosa e constante cadea contínua de agresións dunha historia de infamia que xa 

non nos permite ser inxenuos, porque se as víctimas de antes 

pretenden ser verdugos á súa vez, ¿de qué parte que non sexa 

sempre a das novas víctimas, dos novos vencidos doutras guerras, podemos estar xa?

(Lois Pereiro)